Hoornist
Tijdens concerten van mijn orkest merkte ik dat ik soms niet meer tot de essentie kwam: musiceren. Ik werd te zeer in beslag genomen door het in toom houden van mijn fysieke reactie (stress, hoge hartslag). Ook hield ik me bezig met wat anderen van mijn spel dachten.
Ik dacht dit door de sessies bij Monica 'onder controle' te krijgen of te verminderen, maar leerde juist deze gevoelens en reacties zo intens mogelijk te beleven. Het was moeilijk om ' de controle' te verliezen maar ik merkte dat ik vanwege de neutrale kijk op de situatie beter accepteerde dat dit gewoon erbij hoort.
Ik was niet meer aan het vechten tegen mijn lichaam maar hielp het juist te kunnen doen wat ik op wilde: een stukje van mezelf in de muziek leggen zodat ik ook echt kon genieten van het musiceren. Het is nog steeds spannend om op een podium te zitten voor een volle zaal.
Ik merk nu echter dat de energie die ik heb niet meer besteed wordt aan de mening van anderen of de strijd tegen de stressreactie. Ik voel me daardoor vrijer en merk dat ik meer een ben geworden met mijn instrument; het is meer een verlengstuk van mijn lichaam geworden. De aandachtsoefeningen leerden me steeds terug te keren naar mijn eigen ik als ik afgeleid was en geven me ook in het dagelijks leven rust. Bij Monica leerde ik zoals ik het zelf altijd maar zeg: muziek moet je niet overwinnen maar juist beleven!